Zo. Met ingang van vandaag, 9 juni 2023 ben ik dan écht met pensioen. 66 jaar en tien maanden oud. Okee, door een ruimhartige regeling in de CAO-Z kon ik bijna een jaar geleden mijn werkzaamheden bij Medisch Centrum Leeuwarden (MCL) beëindigen. Maar vanaf heden trek ik dan echt ‘van Drees’. En van het pensioenfonds.
De Gouden Geranium die ik van Omrop Fryslân bij mijn afscheid kreeg aangeboden staat nog in een hoekje van de tuin, de échte geranium die ik bij mijn afscheid kreeg bleek niet winterhard.
Het zwarte gat valt gelukkig mee. Zoals ik al vermoedde dringen het vrijwilligerswerk en de andere activiteiten zich eerder aan je op dan dat je er naar moet zoeken.
Ik ben als vrijwilliger bij Historisch Centrum Leeuwarden bezig het omvangrijk fotoarchief van MCL van ruwweg eind jaren ‘80 tot begin jaren ‘00 uit te zoeken en te beschrijven. Ik heb dat fotoarchief er, niet lang voor mijn afscheid, zelf heen gebracht – een paar verhuisdozen vol foto’s, rijp en groen door elkaar. Van veel foto’s weet ik wat er op staat, dat scheelt. Nu ben ik met jaargangen MCL-bladen ernaast bezig te achterhalen in welk jaar de foto’s zijn genomen. Zo worden de foto’s optimaal beschreven, beter doorzoekbaar en wie weet zal een deel van het materiaal in de openbare beeldbank terechtkomen. Maar goed, dat kost me een dagdeel in de week.
Van tijd tot tijd ben ik gastheer in het oude verzekeringskantoortje van De Utrecht aan de Tweebaksmarkt 48. Een bijzonder pand uit 1904 van twee leerlingen van Berlage. Het is nu een locatie voor bijeenkomsten en exposities. Je kunt het bezoeken en de gastheer/vrouw kan de mooie verhalen bij het gebouw vertellen. Kom vooral eens langs! (En er kunnen nog vrijwilligers bij!)
Ik zit in de commissie Open Monumentendag Leeuwarden, met het idee dat ik in de communicatie rond dit evenement dingen ga doen. En dan zijn er de website van Vivavox – het koor waar ik in zing- en andere hand- en spandiensten zoals het vertalen van een boek, de opmaak van een proefschrift of het ’taggen’ van foto’s. . ;-)
En natuurlijk huis, tuin, camper, mijn lieve gade, kinderen en kleinkinderen, en gelukkig, van tijd tot tijd heb ik zelfs tijd voor een mooi boek.
Natuurlijk mis ik aan de ene kant mijn fantastische MCL-collega’s – vooral de ‘chocolademomenten’ en de praatjes bij koffieapparaat. En hoewel ik verreweg het leukste werk van het MCL had – vind ik zelf tenminste – mis ik het werk niet eens zozeer. In de functie van persvoorlichter sta je immers altijd ‘aan’, en nu kan ik mijn mail en mijn telefoon met een gerust gevoel een vrije dag geven. Niet dat ik dat echt doe, want dat je bereikbaar moet zijn is in ruim dertig jaar MCL een geconditioneerde reflex geworden.
Gelukkig is er veel moois om tijdens het pensioen van te genieten. Kortom: blijmoedig verder!
