Geschiedenis van de Leeuwarder ziekenhuizen

Op zondag 30 oktober 2022, 14:00 uur verzorg ik een inleiding over de geschiedenis van het Medisch Centrum Leeuwarden en zijn voorgangers Stadsziekenhuis / Triotel, Diakonessenhuis en Bonifatius Hospitaal. Historisch Centrum Leeuwarden, Groeneweg 1, Leeuwarden. Gratis toegang. Komt allen!

Het Historisch Centrum heeft een expositie ingericht onder de titel ‘Sûnens! Twee eeuwen ziekenzorg in Leeuwarden’. Hierin wordt  een beeld geschetst van de ziekenhuizen en de ziekenzorg in Leeuwarden. De expositie loopt van 28 oktober 2022 tot en met 9 april 2023.

Leeuwarden kan bogen op bijna 200 jaar onafgebroken geschiedenis van de ziekenhuiszorg. In 1825 ging het Stadsziekenhuis van start, toen een ruimhartig legaat beschikbaar was gekomen om een hospitaal voor behoeftige zieken te stichten. Aan het einde van de 19e eeuw startten zowel protestanten als katholieken hun eigen ziekenhuis: het Diakonessenhuis en het Bonifatius Hospitaal.

Deze drie ziekenhuizen vormden (samen met Oranjeoord in Harlingen) de basis voor het huidige MCL. En daar valt nog best veel over te vertellen, want het is een roerige geschiedenis met o.a. verpleging in de open lucht, een klooster met tientallen nonnen, dankbare patiënten en vooral heel veel professionele en betrokken zorgverleners. In onderstaand filmpje een samenvatting. Bezoek vooral de expositie of kom luisteren!

 

Share

Vaccinatie beschermt je tegen (ernstig) ziek worden

Vandaag (donderdag) viel de oproep voor onze herhalingsvaccinatie tegen corona in de bus. Onze jaargang is aan de beurt, tot mijn genoegen. Voor mij de vijfde coronaprik.

Er was één maar. Afgelopen maandag voelde ik me wat grieperig en deed dinsdag voor de zekerheid een coronatest. En jawel: binnen luttelijke seconden al staarden twee streepjes in de zelftest mij geniepig aan. Hartstikke coronapositief. Oeps dus.

Gevaccineerden hebben -statistisch gezien- een kleinere kans op ernstige gevolgen door corona, en inderdaad, het bleef bij grieperige klachten. Vervelend uiteraard, maar ook niet meer dan dat. En vanzelfsprekend hebben we netjes de voorschriften en adviezen van de Rijksoverheid gevolgd.

Ik zette een licht ironisch bericht op Twitter dat de timing van de oproep een beetje ongelukkig gekozen was, met een foto van mijn positieve testresultaat. Als reactie kwam er een aantal beterschapswensen (dank!) maar ook reacties van, zeg maar, coronasceptici. Mensen die ik niet volg en die ik niet ken.  “De spuiten vermorzelen je immuunsysteem!”, waarschuwde een anonieme reageerder, zo te zien tevens FvD-aanhanger. Deze reageerder ging niet over één nacht ijs. Er zat ‘bewijs’ bij zijn/haar stelling.

  • Een verwijzing naar een Amerikaanse arts die zo te zien vooral is gefocust op de verkoop van allerhande supplementen die de gezondheid en de weerstand moeten bevorderen. Waaronder, je verwacht het niet, Ivermectine.
  • Ook een verwijzing naar een zg. ‘preprint’-website  waarop niet-peer-reviewed wetenschappelijk onderzoek kan worden gepubliceerd. De betrouwbaarheid van dat soort onderzoeken is meer dan eens van een uiterst dubieus gehalte.
  • En bovendien een verwijzing naar een epidemioloog die een serieuze carrière te grabbel heeft gegooid door tijdens de regeringsperiode-Trump namens diezelfde regering tegen de (corona‑)wetenschap te ageren. Hij heeft een website met een grote donatieknop. Op zijn website steekt hij onder meer de loftrompet over (jawel!) Ivermectine, en wijst op de ‘enorme gevaren’ van mondneusmaskers. Kletskoek dus.

Zo’n donatieknop of handel in allerlei preparaten zie je nou nooit bij het RIVM of vergelijkbare instituten in het buitenland. Deze instituten verwijzen wél naar gedegen peer-reviewed onderzoek, en geven op basis daarvan steekhoudende adviezen over vaccinatie. Die adviezen zijn wereldwijd geheel vergelijkbaar: vaccineren is veilig en beschermt tegen ernstige gevolgen door corona.

Dus, alle ongetwijfeld goede bedoelingen van alle reageerders ten spijt – ik houd me aan de adviezen van Rijksoverheid / RIVM, met dank voor jullie bezorgdheid. Eerlijk gezegd maak ik me eerder bezorgd om de mensen die in de fabeltjesfuik zijn meegezogen en van daaruit nog steeds, bijna drie jaar na de start van de coronacrisis, blind varen op ‘wetenschappelijke’ nonsens en desinformatie. Ik adviseer eenieder om bij corona en coronavaccinatie de adviezen van RIVM/Rijksoverheid te volgen.

Zoals het RIVM het samenvat: Vaccinatie beschermt je tegen (ernstig) ziek worden. Ik had het niet beter kunnen verwoorden.

Share

Corsicaanse zang

Ik geef toe: ik wist ook niet goed wat het was, tot vandaag dan. Koor- en naamgenoot Frits Veldmeijer kende het fenomeen wél, had al eerder een workshop Corsicaanse zang opgezet en vandaag organiseerde hij weer zo’n workshop, onder zeer plezierige leiding van Tatiana Lima, deskundige op het gebied van wereldmuziek – waaronder dus Corsicaanse polyfonie.

Als je -zoals ik- gewend bent om op een koor netjes je partij te zingen waarbij een té grote afwijking van de bladmuziek niet helemaal de bedoeling is, dan is dit echt heel andere koek. Langzame ritmes, veel versieringen, het ‘volzingen’ van het akkoord. Er staat wel wát vooraf vast – zoals de melodie en de harmonieën – maar de zangers kunnen zelf allerlei muzikale franje toevoegen.

Hoe gaat dat op Corsica? Bij sociale gelegenheden, feestjes of in de kroeg kan er zómaar één iemand opstaan en een lied aanheffen. En aangezien de liederen vrij algemeen bekend zijn kunnen andere Corsicanen doorgaans moeiteloos invallen in een driestemmig lied, en dat voorzien van hun eigen muzikale versieringen en ornamenten. De zangers staan niet centraal, maar de muziek, aldus Tatiana. Al moet je als zanger wel heel goed naar de andere partijen luisteren.

Op Corsica schijnt deze muziekvariant vooral een ‘mannenaangelegenheid’ te zijn. En zo kwam vandaag een dozijn heren in het dorpshuis in het Friese Wyns bijeen om het ook eens te proberen. In hoofdzaak heren met een koorzangachtergrond bij Wereldkoor Dekoor en Vocaal Ensemble Vivavox. Voor sommigen was deze muziek volstrekt nieuw, voor anderen was het een hernieuwde kennismaking. (En, geheel terzijde, het was ook een soort reünie omdat velen elkaar al van allerhande koren en koorprojecten kenden…)

Geen nootjes op papier. Wel een tekstblad met aanduidingen waar de ornamenten mogen komen. En een enthousiaste dirigente die ons op weg hielp met de melodie, de soms onalledaagse intervallen en met de spannende muzikale ornamenten.

Kunnen we het nu? Nou ja – ik vond ons dozijn zangers aan het eind van de dag al heel erg indrukwekkend klinken, maar we zijn uiteraard nog op beginnersniveau. In één dag krijg je de Corsicaanse zang niet volledig onder de knie, zeg maar. Luister hier naar een professionele groep, om een idee te krijgen.

Smaakt het naar meer, deze Corsicaanse variant op het thema ensemblezang? Er gingen onmiddellijk stemmen op om in het Noorden deze bijzondere muziek een plaatsje te geven dat een éénmalig beginnersproject ontstijgt. Dus, wie weet! En in ieder geval: als je als koor eens een uitstapje wilt maken buiten je gebruikelijke repertoire, dan is Corsicaans zingen zéker een aanrader.

Workshop Corsicaanse zang.

 

Share

Eigen land

Nee, geen betoog over ‘eigen land eerst’, want zo werkt het niet wat mij betreft. Maar Nederland is als vakantieland zeer de moeite waard. Daar kwamen we onlangs opnieuw, en min of meer per ongeluk achter.

Er werd door omstandigheden een ruwe streep gezet door onze ambitieuze plannen om per camper door Scandinavië te trekken. We hebben het omgezet in een camperreisje door eigen land. (Met een minuscuul uitstapje over de landsgrens, naar de Achelse kluis.)

En dan kom je er opnieuw achter dat Nederland gewoon een heel aardig en vriendelijk land is. Met een verbazend netwerk fietspaden. Vaak kleine landbouwweggetjes, oude kerkpaden en dergelijke, ver van het snelverkeer en door prachtig groen. Soms, heel soms langs een drukke weg.

Oude vestingwerken (Zeeuws Vlaanderen!), weidse vergezichten, duinen, heidevelden, aardige kleine musea, kunst in de publieke ruimte, bezienswaardige gebouwen – ze zijn er in overvloed. En men spreekt er Nederlands, dat kan heel praktisch zijn.

Advies: fiets vaker een knooppuntenroute. Genoeglijk en gezond!

Het camperen bevalt ons in ieder geval, dat is ook duidelijk geworden. Dat is mooi, want als pensionado hebben we daar nu genoeg tijd voor…

20220825_213055_1280
Oudewater
Oudewater
IMG-20220827-WA0001_1280
20220826_160536_1280
Kasteel De Haar
Eindhoven
IMG-20220830-WA0003_1280
Eindhoven
Leende - Groote Heide
20220901_210026_1280
Retranchement
20220903_125229_1280
20220903_140412_1280
Sluis
Breskens, strand
Groede
20220902_155544_1280
Zoutelande
20220906_152046_1280
20220907_124206_1280
20220907_124658_1280

[Show as slideshow]
Share

“Updating is free of charge”

Stel, u krijgt een e-mail of een brief van een Europese internationale bedrijvengids (“business guide”) met het verzoek de gegevens van uw bedrijf door te geven. ‘Company Data Control’. Er staat duidelijk boven “updating is free of charge”. Een keurig formulier, een logo met sterren in een cirkel dat doet denken aan het logo van de EU. Dus u denkt: dat zit wel goed. Maar schijn bedriegt. Wees ernstig op uw hoede. Dit ogenschijnlijk ‘gratis’ aanbod kan heel veel geld kosten.

Ik had recent twee van dergelijke mails in de mailbox, van Europe Business Guide en van EU Business Register.  Met een formulier erbij (in pdf) met het vriendelijke verzoek in te vullen, te ondertekenen en te retourneren. Het formulier suggereert dat het gaat om simpele gegevenscontrole (‘data control’). Zie foto’s onderaan deze pagina.

Beide gidsen zijn onderdeel van EU Business Services Ltd., een firma die er alles aan doet zich onvindbaar te maken. De websitegegevens (WHOIS) zijn afgeschermd en een adres of een KvK-inschrijving is niet te vinden. Alleen een postbus, resp. in Utrecht en een postcode in Zeist, maar de firma werkt internationaal.  

Bijna 1.000 euro per jaar

Ik had gedacht na mijn pensionering wat minder last te hebben van acquisitiefraudeurs, maar nee… Ik heb een mailadres met ‘info@…” en ik vermoed dat deze bedrijvengidsen vrij willekeurig mails sturen naar info-mailadressen. Ik heb veel ervaring met dit soort ‘gidsen’. Daarom ging mijn blik rechtstreeks van het opbeurende en dikgedrukte ‘free of charge’ naar de grijze brij van minuscule lettertjes onderaan het document. ‘Hidden in plain sight’ staat daar geschreven dat je een contract aangaat voor een vermelding op een website die je bijna 1.000 euro per jaar kost, en dat dan meteen drie jaar lang. Ik heb trouwens niet het idee dat veel mensen bedrijfsinformatie zoeken via deze websites… Kortom: acquisitiefraude.

Wat kunt u doen? In de eerste plaats het formulier niet tekenen en niet terugsturen natuurlijk. Wat wél kan is een brief sturen waarmee u zich bij toekomstige pogingen tot ‘acquisitie’ in een juridisch sterkere positie manoeuvreert. Zie voorbeeldbrief hier (derde brief).

EBG-mail_web
EBR-mail_web
EBR-form_web
EPBGfax_courve

[Show as slideshow]
Share

Met pensioen (2)

Anderhalve week met pensioen, nu. Het stof van het afscheid is neergedwarreld. Het afscheid zelf was min of meer een roes – zóveel reacties van zóveel mensen, zóveel warme woorden, ik ben er werkelijk beduusd van.

Als ik het overzie is het onbegonnen werk om persoonlijk te reageren op ál die honderden reacties via LinkedIn, Facebook en alle andere digitale wegen. Maar hartverwarmend is het wel. Dank, dank, dank.

Vele prachtige cadeaus. Het bronzen beeldje dat elke MCL’er bij haar/zijn pensionering krijgt, heeft vooreerst een plekje in onze tuin gekregen (foto). Op de foto staat de Gouden Geranium ernaast – een cadeautje van Omrop Fryslân, als welhaast onvermijdelijke reactie op de Gouden Komkommer, de schertsende persprijs waarmee ik jarenlang de regioredacties heb bestookt. Uiteraard is mij ook een échte geranium deelachtig geworden, om achter te gaan zitten. En een echte komkommer. Boeken, bloemen, wijnen, bieren, waardevolle cadeaus en cadeaus met een knipoog.

Een heel fijn en bijzonder afscheid, iets om heel blij mee te zijn. Vooral ook omdat het kón. Zoals ik eerder schreef: collega’s Erik en Leanne hebben er iets onvergetelijks van gemaakt – in elk geval voor mij heel, heel waardevol.

Nu gaan er elk jaar wel MCL-medewerkers met pensioen, en voor velen van hen is het afscheid een denderend feest, zoals voor mij. Maar in coronatijd hebben ook flink wat MCL’ers met een indrukwekkende staat van dienst afscheid genomen, maar om voordehandliggende coronaredenen met een heel wat stillere trom dan ik, of met een online-afscheid. Dat geeft me ergens toch een beetje dubbel gevoel. Hoe dan ook: met hoe mijn pensioen is gestart kan ik alleen maar heel blij zijn.

Nou, dat wilde ik even kwijt.

Share

Met pensioen

En voor ik het goed en wel in de gaten had, zit ik nu aan het einde van mijn professionele loopbaan. Ruim dertig jaar als communicatieadviseur / woordvoerder bij Medisch Centrum Leeuwarden, daarvoor ruim acht jaar bij woningbouwvereniging De Dageraad in Amsterdam, daarvoor een jaar in het onderwijs en dáár weer voor allerlei andere werkzaamheden.

Ik ben overladen met mooie woorden en lieve cadeaus bij mijn afscheid. Mijn collega’s Leanne Miedema en Erik Kofman hadden het fantastisch georganiseerd en voor fijne verrassingen gezorgd, waaronder een zomers bezoek van Sinterklaas zelf – ik heb de rol van goedheiligman in het MCL zelf vele malen mogen spelen. Dankjewel Wander Blaauw voor dit optreden in deze glansrol. En dank al die anderen die bij mijn afscheidsfeestje aanwezig waren of op een andere manier van zich hebben laten horen. Het waren er te veel om allemaal persoonlijk te kunnen bedanken.

Ik heb in die dertig jaar bij het MCL mogen samenwerken met heel veel fijne collega’s. Bijzondere, kleurrijke, vriendelijke mensen zijn heel ruim vertegenwoordigd binnen de ‘dorpsgemeenschap’ van een ziekenhuis. Ik heb veel vertrouwen van de organisatie gekregen, veel leuke en nuttige dingen mogen doen en vooral heel veel plezier in het werk gehad. 

Of het nou ging om het bedrijfsblad of een ander project. En vooral: ik heb bijna mijn hele carrière bij het MCL als woordvoerder mogen optreden. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je zelf altijd voor de camera staat, maar meestal dat je er voor zorgt dat de pers informatie krijgt van een deskundige woordvoerder. 

In deze tijden vol ‘nepnieuws’-roepers en een nare duikeling van Nederland op de internationale lijst van persvrijheid nog even dit. Ik heb de samenwerking met vertegenwoordigers van de (regio-)pers altijd als plezierig en professioneel ervaren. De media vervullen een belangrijke rol in onze democratie. Dat betekent niet dat je het altijd met elkaar eens bent of dat alle journalisten lieverdjes zijn. Juist daarom is het belangrijk te weten wat je aan elkaar hebt en elkaar op waarde weet te schatten. Als voorlichter behartig je de belangen van je eigen organisatie, als journalist die van het publiek. Soms schuurt dat, maar dat is zelden het geval. 

Ik ga het werk aan de ene kant zeker missen en aan de andere kant misschien ook weer niet. De functie van persvoorlichter houdt ook een beetje in dat je dat 24/7 ‘aan’ bent. Buiten kantoortijden hard aan de bak moeten komt in mijn ervaring vooral voor in perioden van crisis, en los van de langdurige coronacrisis komen die niet zo heel vaak voor.

Absoluut hoogtepunt van mijn werkzame leven bij MCL? Er waren er veel, maar de Elfstedentocht van 1997 heeft toch wel een bijzonder plekje voor me. Ik heb letterlijk 48 uur achtereen gewerkt. Met een feestelijke stropdas met Friesevlagmotief verscheen ik regionaal en landelijk in het nieuws.

Hoe dan ook: ik dank al die collega’s in het MCL, en de vele anderen buiten de organisatie,  met wie ik in de loop van al die jaren heb mogen samenwerken. We komen elkaar vast nog wel bij andere gelegenheden tegen. 

En nu? Nou ja – wat vaker er op uit met onze onlangs aangeschafte camper, meer tijd voor huis, tuin en familie, en vrijwilligerswerk ligt min of meer voor het oprapen. Ik verwacht wel dat ik me weet te vermaken. 

Bij mijn afscheid heb ik een klein boekje gemaakt met wat anekdotes uit mijn loopbaan. Hier te lezen als pdf.

Goos Bies van de Leeuwarder Courant heeft me ter gelegenheid van mijn pensionering uitgebreid geïnterviewd. Het artikel is hier te lezen (pdf).

Foto: met Sinterklaas op de afscheidsreceptie, met het afscheidsmagazine dat mijn collega’s voor me hebben gemaakt.

Share

Hoe houd je een verslaving in stand?

Hoe houd je een verslaving in stand? Dat lijkt de achterliggende gedachte achter een reclamebord waar we in Duitsland langs fietsten.

Een billboard dat eigenlijk in enkele opzichten verrassend eerlijk is. ‘Hetzelfde ritueel, minder schadelijke stoffen.’ De foto van een blij lachende jongedame met een IQOS-apparaatje moet de associatie met vrolijkheid en ‘erbij horen’ suggereren. De reclameboodschap is dus gericht op jongeren. Er is trouwens geen rook te zien. Merkwaardig, want veel e-sigaretten produceren nog veel meer rook dan een doorsnee sigaret. Dat de IQOS minder schadelijke stoffen bevat wordt onderzocht en de bewering is op z’n minst voorbarig, en of de risico’s minder zijn weten we pas op lange termijn. Het advies van deskundigen: begin niet aan zo’n verslaving, en het is evenmin een voor de hand liggende manier om met ‘gewoon’ roken te stoppen. Soms gebruiken rookverslaafden zelfs beide producten. Philip Morris, de firma achter IQOS, weet dat uiteraard. En houdt ze op die manier als (verslaafde) klant. Linksom met sigaretten of rechtsom met verhitte tabak. Of links- én rechtsom.

Soms zou je willen dat meer wetgeving op Europees niveau kan worden bepaald. Zoals regelgeving rond tabaksreclame. In Nederland is tabaksreclame verboden, maar in Duitsland zijn ze nog niet zo ver. Reclame voor rooktabak in de openbare ruimte is inmiddels niet meer mogelijk, maar voor verhitte tabak mag nog wel reclame worden gemaakt. Vandaar dat billboard.

Rookverslaving blijft in veel gevallen in stand doordat roken een ritueel is. Een sigaretje na het eten, na de koffie, bij een drankje, als je het even moeilijk hebt of juist euforisch bent – juist dat soort momenten maken het lastig voor stoppers. Want ‘daar hoort een sigaret bij’. In dat opzicht heeft de reclameboodschap het bij het rechte eind. De gewoonte om op bepaalde momenten op te steken maakt het moeilijker om écht te stoppen. En zelfs dat staat in de reclameboodschap, maar weggemoffeld in de bekende kleine lettertjes, die zonder twijfel van overheidswege verplicht zijn gesteld.

Bij onze oosterburen bepalen sigarettenautomaten mede het straatbeeld en liggen de sigaretten vrij voor het grijpen bij de kassa van de supermarkt. Gelukkig zijn we in Nederland een paar stappen verder in de terugdringing van de tabaksindustrie. Op een vakantie in Duitsland tref je een beeld dat in Nederland tot redelijk recent ook redelijk gebruikelijk was, en dat een onthutsend beeld geeft van de marketingtactieken van de tabaksindustrie. Het preventieakkoord heeft dus effect.

Stoppen? Klik hier!

Poster IQOS
Sigarettenautomaat
Bij de kassa van de supermarkt.

[Show as slideshow]
Share

Afgedropen

Ik heb hier vaker geschreven over een Groningse firma die een digitale adresgids exploiteert voor de zorgsector en onderwijs. Waarbij klanten door een geniepige opzet met een misleidend belscript en een digitale akkoordverklaring tot hun schrik vaststellen dat ze onbedoeld en ongewenst vastzitten aan een jarenlang contract voor honderden euro’s in de maand. Ik durf de bewering wel aan dat de adresgids de duur en het totaalbedrag van de overeenkomst in zijn verkooppraatjes met grote zorg verzwijgt.

Wie het belachelijke bedrag niet wil betalen kan boze incassobureaus, advocaten of zelfs een rechtszaak tegemoet zien.

Ik raakte zijdelings betrokken bij zo’n rechtszaak. Een kleine zorgaanbieder in het zuiden des lands werd door de firma opgescheept met een jarenlange waardeloze vermelding voor vele duizenden euro’s. Een functionaris van de zorgaanbieder ontstak in toorn, hield zijn poot strak – en wat meer is, het lukte om via social media steun te krijgen van mede-gedupeerden. De rechtszaak was een kwestie van lange adem, maar de kleine zorgaanbieder wist zich onvoorwaardelijk gesteund door vele andere gedupeerden die tegenover de rechtbank verklaarden wat hún ervaringen met de gids waren. Ook ik heb mijn ervaringen, die ik als acquisitiefraude zou willen kenschetsen, netjes op schrift gesteld en in het geding gebracht. En de ervaringen van al die getuigen samen waren, om het netjes te zeggen, weinig positief.

Onlangs zou de rechter ten langen leste uitspraak doen. Met al die getuigenverklaringen was de kans verre van denkbeeldig dat de werkwijze van de adresgids in openbare jurisprudentie in de openbaarheid  zou komen. Voor de gedaagde, de kleine zorgaanbieder, een spannend moment, maar ook voor de vele andere gedupeerden die hun verhaal hadden gedaan.

Maar… er komt geen uitspraak. De adresgidsfirma liet één dag vóór de uitspraak de zaak vallen. Voor de kleine zorgaanbieder is dat verreweg de beste oplossing. Het loopt voor hen met een sisser af. Ze zijn van het tijd- en energieslurpende gelazer af en het kost ze niet nóg meer geld. Logisch dat ze hiermee hebben ingestemd. Maar eigenlijk is het een klinkende overwinning voor ze. De Groningse adresgids is afgedropen met de staart tussen de benen. Het is een aanpak die ze wel vaker toepassen om openbare jurisprudentie te voorkomen.

Maar ze zijn afgedropen met een duidelijk doel. Rechtszaken en uitspraken zijn openbaar. Er komt nu uiteraard geen openbare uitspraak. De adresgids komt er wéér mee weg. En de adresgids kan zijn praktijken dus nog steeds redelijk ongehinderd voortzetten. Uit de zoekresultaten bij Google zal de uitspraak met mogelijk zeer bezwarende details niet naar voren komen.

Zoals ik al eerder schreef: met slinkse werkwijzen, intimidatie en een grote bek komen acquisitiefraudeurs nog steeds heel ver.

[Foto: Nijverheid in de stad Groningen, niet gerelateerd aan de adresgids. Eigen foto.]

Share

De onvindbare informatiegids

Er lijkt een nieuwe ontwikkeling gaande in het land van de acquisitiefraude: de onvindbare informatiegids.

Onlangs werd mijn werkgever benaderd door de websites stadsgids.nl en meer recent door gemeentemagazine.com *) Dat soort acquisitiepogingen landt veelal op mijn bureau. De ene gids acquireerde telefonisch, de tweede stuurde gemakzuchtig alleen een e-mail. Allebei met een zwetsverhaal over een ‘jaarlijkse vermelding’ tegen betaling. En in allebei de gevallen ging het om plaatsing op een website die de adverteerder geen enkele meerwaarde biedt. Ze liften vermoedelijk mee op de naamsbekendheid van de handige gemeentegidsjes die veel gemeenten nog op papier uitgeven.

Als je, zoals ik helaas, vaker te maken hebt gehad met kennelijke acquisitiefraudeurs dan herken je de werkwijze en sta je er amper van te kijken; je wordt hooguit boos. En vervolgens?

Ik zoek in de ontvangen mail, of op de website, naar de gegevens van het bedrijf. Adres, KvK-nummer. Zo kom je er doorgaans wel achter wie de eigenaar is en waar de boze brief naar toe moet. Vervolgens gaat er een forse aangetekende brief naar het aangegeven adres. Dat is meestal wel voldoende om toekomstige pogingen te stoppen en om juridisch sterker te staan. Google is onze vriend wat dat betreft; en de gegevens die je voor een gering bedrag van de KvK kunt verkrijgen zijn zeker behulpzaam. Acquisitiefraudeurs zijn eigenlijk altijd keurig ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Of nee, wáren.

Want mijn speurtocht naar de adressen van deze ‘bedrijven’ liep op niets uit. Nóch op de eigen website, nóch bij de KvK, nóch via Google zijn de gegevens van deze ‘bedrijven’ te achterhalen. Geen adres, geen telefoonnummer, helemaal niks. Terwijl vermelding van het KvK-nummer op de website zelfs verplicht is. De WHOIS van de website levert ook niks bruikbaars op.

Dat is raar. Ik durf de gok wel aan dat je bij het afsluiten van een ‘overeenkomst’ wel degelijk een rekening krijgt toegezonden. Maar door zich niet te houden aan simpele regels blijft de firma niet alleen uit míjn blikveld, maar wellicht ook uit zicht van de autoriteiten. Ik noem maar wat: zoals de belastingdienst.

Ik heb mijn bezwaar tegen de werkwijze via e-mail aan de firma’s verstuurd. Uiteraard geen reactie.

Ik heb het ‘gemeentemagazine’ nader bekeken. Een WordPress-site waarop, medio februari 2022,  in totaal zo’n 840 bedrijven uit negen provincies op vermeld staan. (Zuid-Holland, Brabant en Gelderland ontbreken). Bij de provincies staan mooie foto’s. Zo staat bij de provincie Friesland, en dat is wel apart, een foto van het Vrijthof. (UPDATE 22 februari: de foto van het ‘Friese’ Vrijthof op de site is inmiddels vervangen door een foto van een vuurtoren in een Waddenlandschap. Het is de vuurtoren van Westerhever, in Sleeswijk-Holstein, Duitsland. Dichter bij Friesland dan Maastricht, dat dan weer wel.)

De vermelde bedrijven zijn vrijwel zonder uitzondering klein: detailhandel, zzp’ers en dergelijke. We mogen er wel van uitgaan dat voor elk van die 840 vermeldingen een factuur van € 249 ex BTW is verzonden, voor een vermelding op een website waar vermoedelijk geen enkele prospectieve klant ooit gaat zoeken. Bij elkaar ruim twee ton omzet voor de mensen achter deze gids. In twee maanden tijd, want de website werd op 17 december 2021 geregistreerd.

Ik sta elke keer weer versteld van deze praktijken.

De Twentse gemeente Wierden waarschuwt inmiddels tegen de praktijken van het gemeentemagazine.

*) Geheel tegen mijn gewoonte toch maar de namen van de websites. Een kennelijk niet-bestaand bedrijf kan daar toch onmogelijk bezwaar tegen maken, lijkt me. Anders hoor ik het wel. Alleen klachten met vermelding van het KvK-nummer worden in behandeling genomen.

[Foto: Maastricht, Vrijthof. Eigen foto.]

Share