Een verkeersweg tussen twee delen van een oude stadsmuur. Dat is in menige oude stad niet echt bijzonder.
In Nicosia zou het ook amper opvallen. Alleen: aan de linkerkant zijn de Turkse en Turks-Cypriotische vlag te zien, rechts de Griekse en de Grieks-Cypriotische vlag. Verder prikkeldraad, hekken, de suggestie van militaire aanwezigheid.
De laatste stad in Europa die verdeeld wordt door een muur, beweert het toeristengidsje. Elders in de stad: straten die worden afgesloten door met beton gevulde oliedrums, een straatje waar een muur dwars overheen gaat.
De grens mist het raffinement dat de Muur van de DDR kenmerkte, maar overeenkomsten zijn er zeker. Het niemandsland, de ‘green line’ wordt bewaakt door VN-soldaten. Een enkele kat scharrelt er rond, maar daar blijft het bij.
Verboden gebieden, afschrikwekkende bordjes, een soldaat die van afstand bars te kennen geeft dat foto’s maken toch écht niet de bedoeling is.
Als toerist kom je trouwens zonder veel problemen van de ene kant naar de andere kant. Met een beetje pech (dat hadden wij) een wachttijd van een ruim halfuur voor een politiecontrole waarbij verveelde functionarissen aan Griekse en Turkse zijde je paspoort aan een soort scanner toevertrouwen en jou amper een blik waardig gunnen.
Maar wat een verschil binnen één stad! De Griekse kant is van Europese allure met bekende grote winkelketens, aan de Turkse kant loop je een soort klein-Turkije binnen met een veelheid van winkeltjes, compleet met stoepiers. (Neringdoenden die passanten aanspreken zo van ‘mooie koopjes’ of ‘u kunt hier lunchen’.)
De verdeling van de stad dateert al uit de jaren zestig; de verdeling van Cyprus in een Griekse en een Turkse republiek in de jaren ’70 heeft de verdeling een stevige status quo gegeven en de onderhandelingen gaan met een slakkengang. Het nationalistisch vlagvertoon gaat ver. Letterlijk. Op zo’n twaalf kilometer van Nicosia heeft de Turkse republiek een enorme Noord-Cypriotische vlag op een heuvel aangebracht. 10 hectare, pakweg 12 voetbalvelden. Daarnaast staat een in navenante lettergrootte uitgevoerde tekst van Kemal Atatürk, dat het fijn is om Turk te zijn. ’s Nachts is de vlag ook te zien: lampjes maken er een reusachtige lichtreclame van, die zichtbaar is op grote afstand. De vlag is niet te missen en in de wijde omgeving te zien, met name vanaf de invalswegen van Nicosia. De Grieks-Cyprioten ervaren de vlag, niet helemaal onbegrijpelijk, als een provocatie.
Een toeristische uitzichttoren in Grieks Nicosia biedt niet alleen een mooi zicht op de stad. Er wordt ook een filmpje gedraaid met mooie en minder mooie plaatjes van de stad en zijn lange historie.
Alleen die vermaledijde vlag op de heuvel blijft in de film zorgvuldig buiten beeld.
Een verdeelde stad zit soms in de details.
