Het fenomeen lijkt onuitroeibaar. En ik maak me er boos om.

Waar heb ik het over? Het telefoontje dat ik vorige week kreeg van een firma met een dure naam in Amsterdam*). Aan de Zuidas. Een jongeman aan de lijn – zo te horen een callcenter. Of onze organisatie wel wist dat ons webadres door een ander was geclaimd, maar dan met de Belgische extensie .be? Wij wisten van niets. De beller meende dat de gevaren van omzet- en reputatieschade op de loer zouden liggen. Maar gelukkig had de firma de oplossing ook voorhanden. Als we gebruik zouden maken van ons ‘eersteregistratierecht’ dan zouden we de kaper op de kust te snel af zijn. En dat konden ze wel voor ons regelen. Alleen, omdat het dan ging om intellectuele eigendom, werd het .be-domein meteen voor tien jaar van ons. Voor 29,50 per jaar. Een offerte via de mail kon niet – het moest telefonisch. En snel.

De adder zat niet eens ònder het gras maar was duidelijk in beeld. Zelden heeft een verkoper zo omslachtig zulke misleidende wartaal op mijn mouw proberen te spelden. Want een ‘eersteregistratierecht’ bestaat domweg niet voor domeinnamen. Iedereen kan zonder meer een beschikbaar .be-domein claimen, en je kunt het per jaar opzeggen. Zo’n domein kost niet veel meer dan gemiddeld 12 euro per jaar. En een domeinnaam is een gebruiksrecht, geen (intellectueel) eigendom. Kortom: domeinnaamfraude. Onder valse voorwendselen een veel te duur webadres voor een veel te hoge prijs aansmeren.

Ik heb gereageerd met een heel boze brief, vooral om te voorkomen dat de firma het zelfde valse kunstje zou flikken bij andere bedrijfsonderdelen van onze organisatie. En omdat ik een opname van het gesprek heb gemaakt, kunnen ze maar moeilijk om de feiten heen.

De eigenaar van de firma, volgens eigen zeggen in een flexibele kantooroplossing aan de  luxe Zuidas, bleek in Groningen te wonen, in een bovenwoning in de binnenstad. De provincie Groningen heeft min of meer het patent op acquisitiefraude – heel merkwaardig is dat.

Maar wat me het meest verbaast: elke dag gaan er mannen en vrouwen naar hun werk in dit soort callcenters in de wetenschap dat hun werkdag zal worden gevuld met het glashard voorliegen van prospects. De eigenaar van de firma zal het belscript wel hebben gemaakt. En ze verdienen met hun malafide bluf vermoedelijk genoeg om het lucratief te laten zijn.

Dit soort acties is sinds enige tijd strafbaar en de bewijslast is omgekeerd. Maar dan nog: bedrog lijkt nog immer te lonen.

[Foto: REK/Pixelio.de]

*) Ik noem geen naam, want merkwaardig genoeg kun je dan voor smaad(!) worden aangeklaagd…