Auteursarchief: Frits Mostert

Prora

Nadat Hitler de Duitse vakbonden had ontbonden en vervangen door het Deutsche Arbeitsfront, de eigen karikatuur van een vakbond, kregen de werkenden een kluif toegeworpen: gelegenheid voor een weekje vakantie. Er waren plannen voor vijf badhotels. De bouw van één zo’n hotel is daadwerkelijk gestart. In Prora,op het Duitse vakantie-eiland Rügen.

Zoals wel meer zaken in nazi-Duitsland werd het een megalomaan project. Een badhotel voor 20.000 gasten, een feestzaal waar 25.000 gasten een plekje konden krijgen, een pier waar passagiersschepen konden aanleggen. Alle geplande vermakelijkheden en ontspanning ongetwijfeld rijkelijk overgoten met een Nazi-sausje.

De bouw van het hotel begon in 1936 en in 1939 was de ruwbouw voor een groot deel gereed. Toen werden de werkzaamheden acuut gestaakt: materialen en mensen waren nodig voor de oorlogsinspanning.

Er heeft dus nooit één gast in het hotel gelogeerd op de manier zoals oorspronkelijk bedoeld was. Het gebouw is er nog wel voor een belangrijk deel. 4,5 kilometer lang, zes verdiepingen hoog. Te voet ben je dus een uur onderweg van het ene naar het andere uiteinde. Hier en daar zie je de resten van een fundering waar nooit iets gebouwd is. Honderden ramen die met lege ogen uitkijken over zee. Geen glas, geen kozijnen, weer en wind hebben vrij spel. De feestzaal is er nooit gekomen.

Het gebouw, althans delen ervan, hebben dienst gedaan als militair hospitaal, als bron van bouwmaterialen, als kazerne van de DDR-Volksarmee en het stond na de Wende vooral leeg. Niemand wist goed wat er mee te doen. Het heeft wel de monumentenstatus.

Ik wilde het graag eens met eigen ogen bekijken en zowaar, het is er van gekomen. Op een augustusdag in de striemende regen. Grote delen van de Kolos van Prora zijn leeg. Stevige hekken moeten nieuwsgierigen buiten houden, bordjes waarschuwen voor vallend gesteente. Een documentatiecentrum toont informatie over het bizarre megagebouw. Zoals een filmpje van de eerstesteenlegging, met een massale hoeveelheid aanwezigen, brallende speeches en vlagvertoon. Na het Reichsparteitaggelände in Neurenberg is Prora het het omvangrijkste stuk Nazi-architectuur.

Maar het is niet langer één grote hoop verval. De nare associaties ten spijt: de Duitse bouwers leverden in de jaren ’30 uiterst degelijk werk af. Van de ruwbouw valt nog best wat te maken, zo blijkt. Er kwam een jeugdherberg in één van de blokken. Handige investeerders bouwen nu een flink aantal van de andere blokken van het hotel om tot luxe appartementen-aan-zee, met dito prijzen.. Het leidt tot een bizarre aanblik waar frisse witgepleisterde delen er uit zien als nieuw, en grenzen aan grauwe bouwvalligheid.

Share

‘Unsmoke’: wolf steekt poot in meel

Tabaksmultinational Philip Morris International (PMI) is tegen roken. Zegt PMI zelf. Op zijn eigen website en via een initiatief onder de titel ‘Unsmoke’.
Dat is een interessante ontwikkeling. De NVWA doet er onderzoek naar.

Philip Morris is één van de bedrijven die wereldwijd ‘Big Tobacco’ vormen. Ze verkopen een product dat jaarlijks wereldwijd ruim 8 miljoen doden tot gevolg heeft (in Nederland zo’n 20.000 per jaar). De tabaksindustrie voegt een hele reeks additieven toe aan sigaretten om het product ‘aantrekkelijker’ te maken. Daarmee wordt nicotine-opname (en dus verslaving) bevorderd. Om nog maar te zwijgen van de aanpassingen om meting van schadelijke stoffen te beïnvloeden (de ‘sjoemelsigaret’). De tabaksindustrie is een bedrijfstak die de ruim de helft van zijn trouwe klanten ‘beloont’ met ernstige ziekte en een vroegtijdige dood.

Boter

Er zijn al hele bibliotheken en websites volgeschreven over de schadelijkheid van roken. De tabaksindustrie bleek daar heel goed van op de hoogte en deed jarenlang vooral veel moeite om de uitkomsten van die onderzoeken te bagatelliseren of in twijfel te trekken. Het lijkt me niet overdreven om te stellen dat de tabaksindustrie tonnen boter op het hoofd heeft als ze komt melden dat roken niet gezond is. De Unsmoke-informatie van PMI voegt maar bar weinig toe aan wat er al bekend is.

Roken is slecht, máár, we hebben een alternatief!, zegt PMI trots op zijn Unsmoke-website. Dat alternatief is verhitte tabak. PMI heeft enkele jaren geleden een apparaatje ontwikkeld, de IQOS (‘I Quit Ordinary Smoking’), waarmee je tabaksstaafjes (‘Heets’) kunt verhitten. ‘Heat-not-burn’ heet dat, en PMI beweert dat het ‘minder schadelijk dan roken’ zou zijn. Het apparaatje ziet er gelikt uit en kost zo’n 50 euro, voor zestig rokertjes ben je € 18 kwijt.

Bijzonder; smaaktoevoegingen aan sigaretten mogen niet meer, maar de te verhitten tabaksstaafjes zijn ook in mentholsmaak verkrijgbaar. De verpakking ziet er aantrekkelijk uit. Ik weet niet zeker of de verpakking in Nederland in de neutrale verpakking met de smerige kleur PMS 448C moet worden uitgevoerd.

Of verhitte tabak inderdaad minder schadelijk is dan sigaretten is nog onderwerp van onderzoek, maar het is zéker schadelijk. Je houdt hoe dan ook de nicotineverslaving in stand. Ik had daar een interessante Twitterdiscussie over met de webcare-afdeling van PMI, die keurig de antwoorden gaf die ik verwachtte. (Dat was ook de aanleiding voor dit blogbericht.)

Poot in meel

Daarbij moest ik toch steeds denken aan de wolf uit het sprookje van de zeven geitjes. De wolf die zijn poot in het meel stak om voor de moedergeit te kunnen doorgaan.

Op onze omzwervingen door Europa troffen we meer dan eens de ‘flagship stores’ van IQOS. Ze missen de kneuterige gezelligheid van een ouderwetse sigarenwinkel, en ze missen de licht chaotische uitstraling van winkels in vaping-benodigdheden.

De IQOS-zaken lijken meer op een winkel in hypermoderne computers of smartphones. Vreemd genoeg ogen de winkels vooral heel leeg. Strak, wit, licht. Er is niets dat je zou associëren met tabak, of met ‘rookgenot’. Laat staan dat je associaties krijgt met een product dat in feite sterk verslavend is. De flagship store is vermoedelijk bedoeld om positieve associaties op te wekken. Meer de suggestie dat je ‘erbij hoort’ als je in zo’n mooie trendy winkel komt. En misschien het idee dat zo’n kek apparaatje uit zo’n hypermoderne flagship store toch nóóit een verslaving in stand kan houden.

Verslaving blijft

De tabaksindustrie verliest wereldwijd terrein. Tergend langzaam. Mijn kijk op de innovaties van PMI? Met de slogan dat ze tegen roken zijn, met een nieuw en strak imago dat in niets herinnert niets aan sigaretten, of de stoere Marlboro Man*), probeert Big Tobacco met een innovatief product en winkels met een flitsende uitstraling, de afhankelijkheid van nicotine bij de gebruiker (=verslaving), en daarmee de miljardenomzet en de beurswaarde gewoon in stand te houden.

Een andere uitstraling zoals een hypermoderne winkel, of een wolf met een met meel bedekte poot, kun je niet altijd vertrouwen. Die les leerden zes van de zeven geitjes, zoals u weet, zij het tamelijk hardhandig. Al liep het tóch nog goed af. Hopelijk doorzien tabaksgebruikers de tactiek van de tabaksindustrie, die een wit voetje hoopt te halen. Al vrees ik van niet. En we weten nu al dat het voor een flink deel van de verslaafde gebruikers níet goed gaat aflopen.

*) Zeker vijf rokende cowboys die ooit model stonden voor de Marlboro Man overleden aan rookgerelateerde ziekten, not-so-fun-fact.

Stoppen? Klik hier!

[Foto’s: Tabaksgedeelte van een winkel in Arcen (Limburg), tabakswinkel in Magdeburg (Duitsland), E-sigarettenwinkel in Magdeburg , IQOS-winkels in Keulen, Nicosia (Cyprus), Amsterdam. Eigen foto’s.]

Share

Als sneeuw voor de zon

Ik schreef op dit blog al eerder over een Groningse firma die een aantal online adresgidsen exploiteert, met name gericht op de (semi-)publieke sector. Zie hier, hier, en hier. Een firma die ik niet bij naam mag noemen, want oh, als je hun misleidende telefonische acquisitie met naam en rugnummer uit de doeken doet, is dat ‘smaad’. Vindt de firma.

Fuik

Acquisitie waarbij je keihard wordt voorgelogen ‘dat je eerder niet uitgebreid wilde adverteren’ bij de adresgids. Door deze misleiding is de kans groot dat je gemakkelijk in de fuik terecht komt die de firma listig voor je heeft uitgezet, en die zoiets als ‘standaardvermelding’ heet. Cliënten (ze noemen zichzelf doorgaans gedupeerden) komen er doorgaans te laat achter dat de ‘standaardvermelding’ in werkelijkheid een wurgcontract is voor honderden euro’s per maand over een reeks van drie of meer jaren, waar ze nóóit mee akkoord waren gegaan als ze niet om de tuin waren geleid.

Reputatieschade

Als je op social media commentaar geeft op de ondervonden acquisitiepraktijken van de firma, heb je al snel een grommende advocaat aan je broek die dreigt met rechtszaken wegens smaad, en misschien zelfs met dwangsommen wegens reputatieschade. Er is dus maar weinig negatiefs over de firma op het web te vinden. Althans, je moet goed zoeken.

Reviews

Een paar maanden terug bleek de gids op zijn beurt zélf vermeld te staan op een online bedrijvenpagina. Nou heb ik, door ervaring wijs geworden, twijfels bij digitale bedrijvenpagina’s. Hoe dan ook: op déze pagina kon je een review achterlaten, dus ook over deze Groningse adresgidsenfirma. De firma scoorde een zware onvoldoende (1 van maximaal 5 punten) en verschillende gedupeerden lieten een bericht achter op de site.

Verdwenen

Tot mijn verbazing: de vermelding van de adresgids op de bedrijvenpagina was dit weekeinde verdwenen. Als sneeuw voor de zon. De adresgidsenfirma staat nog wel ingeschreven bij de KvK, de eigen website is actief, maar de complete vermelding inclusief de vernietigende commentaren zijn verdwenen. Zeker weten doe ik het niet, maar het zou kunnen dat de bedrijfsjurist heeft bedongen de vermelding en de reviews te verwijderen. Want, de frauduleuze acquisitiepraktijken van de firma aan de kaak stellen, dat is ‘smaad’, weet u nog?

Omdat het zonde zou zijn als deze bloemrijke commentaren in de vergetelheid zouden raken, herhaal ik ze hieronder. Geanonimiseerd. 


Buitenschoolse opvang, 22-03-2021

“Vandaag gebeld door het bedrijf en ons is letterlijk verteld dat we al in een of andere onderwijsgids staan en of we interesse hebben in een grote advertentie.

Dat niet, maar dan kon via het bedrijf de standaard vermelding blijven. Maar staan wij in die betreffende gids, vroeg ik. ‘Ja’ was het antwoord.

Waarom zegt het me dan niks?

Hij wil graag een afspraak maken om de gegevens door te nemen “omdat ze een nieuw inlogsysteem hebben”, wanneer komt het uit? Ik geef aan dat het meteen wel kan, maar dat lukt hem niet. Terwijl het naar zijn zeggen maar 2 minuten duurt. Ook weer vreemd.

We maken een afspraak voor woensdag.

Krijg ik een mailtje? Want ik wil graag weten wat het kost. Dat krijg ik een half uurtje voor ons geplande telefoontje. “Want de link is maar beperkte tijd geldig.”. Typisch.

Het gesprek was snel, vaag en raar.

Na het gesprek Google ik en kom ik oa op deze site. Duidelijk. Niet aan beginnen!

Ik heb het bedrijf teruggebeld, de afspraak gecanceld, gezegd dat ik de telefoon niet op zou nemen, en daarna het nummer geblokkeerd.”


Anoniem, 19-02-2021

“Wurgcontract en geen dienstverlening. Nooit bereikbaar en veel te duur. dit is misleiding”


Inloophuis voor kankerpatiënten, 10-02-2021

“Wij zijn een Inloophuis voor kankerpatiënten en hun naaste we zijn een non-profit organisatie.

Dus totaal geen inkomsten nu ook wij zijn er ingestonken in een vijfjarige contract van 300 euro in de maand. Maar heb niks persoonlijk ondertekend we hebben al gezegd dat we niet willen en kunnen betalen. Mooie verhalen naar tijdsstip bellen als je zegt geen tijd is het nee we sturen alles op kun je rustig door nemen en voor je het weet zit je aan een woekercontract vast. Als hun een non profit organisatie om zeep willen helpen wees dan daar maar trots op in deze tijd.”


Anoniem, 24-12-2020

“Ook onverwacht gebeld door dit bedrijf. Deden alsof we al een bestaande relatie waren. Of ik nog vermeld wilde blijven staan. Hoefde alleen maar wat bedrijfsgegevens te controleren en in te vullen. Nu voor vijf jaar aan een peperdure overeenkomst vast. Voel me erg misleid door dit bedrijf”


Anoniem, 23-12-2020

“Belt op een onverwacht moment met een verhaal over een eerdere vermelding en of je uitgebreid wilt adverteren. Allemaal leugens. Voor je het weet hang je aan een jarenlang wurgcontract van 180 euro in de maand voor een vermelding op een van hun [krachtterm-]gidsen.

 

[Foto: Kunstwerk op rotonde aan de Kanaalweg in Leeuwarden, gemaakt van oude stoepranden.  Eigen foto.]

Share

Jucinda de Vries

Vandaag kreeg ik de langverwachte uitnodiging voor de coronavaccinatie in de bus. Ik ben daar oprecht blij mee. Uit mijn werkomgeving in het ziekenhuis ken ik de verhalen over de verwoestende werking die het coronavirus kan hebben. En qua leeftijd (64) vallen wij met boter en suiker in de groep met een verhoogd risico op ernstig verloop. Het minimale risico van de vaccinatie weegt voor ons dus ruim op tegen het  risico van een infectie met COVID-19.

In mijn blijdschap postte ik een berichtje op Twitter. “Dát is nog eens fijne post! #ikwildieprik”, met een foto van een deel van de brief.

Veel bekenden reageerden met een ‘like’, of een positieve reactie. Maar tegelijkertijd zette ik met deze eenvoudige mededeling onbedoeld de sluizen van de onderbuik van Twitter wijd open. De antivaxxers. In horden.

Zij hebben het niet op vaccinatie. En dat leidde tot reacties als ‘Gecondoleerd’, ‘Het zou wel eens je laatste vaccinatie kunnen zijn’, ‘Zuiver gif’ en ‘Wanneer is de begrafenis?’. Verscholen achter een anonieme twitterhandle maken ze het internet deelgenoot van hun angsten en waanideeën. Immers, vaccinatie van mijn leeftijdsgroep is weken geleden in Zeeland begonnen; Friesland is als laatste aan de beurt. Ik heb de laatste weken geen berichten gehoord over slachtoffers onder de gevaccineerden. Rode plek, pijnlijke arm, misschien een dagje in de lappenmand – heel normale bijwerkingen bij een vaccinatie, helaas een minimaal hogere kans op trombose, maar dat is het dan ook wel zo’n beetje. (Terzijde: rokers die over het vaccin roepen ‘Ja maar trombose!’ doen er verstandig aan acuut te stoppen, roken verhoogt het risico op trombose fors…)

Eén reactie licht ik hier even uit. Die kwam van Jucinda De Vries, (@JucindaDeVries), “Voormalige hoofd vaccinatie afdeling ziekenhuis Leiden. Eigen kind slachtoffer van vaccinatie schade.” In haar Twitterbio prijkt een foto van een vriendelijke, zelfverzekerde blonde vrouw in een witte jas. En voor iedereen die iets positiefs meldt over de coronavaccinatie heeft Jucinda een uniforme boodschap: “De propaganda van de afgelopen 1 jaar heeft ervoor gezorgd dat veel mensen niet de echte feiten gingen zoeken.Als voormalige hoofd van de afdeling vacinatie ziekenhuis Leiden weet ik hier alles van. Ik hoop dat u onderzoek gaat doen.” Ze linkt naar een website ‘Artsen voor Waarheid’, een stichting van arts Elke de Klerk die met haar buitenissige zienswijzen een eenzame uitzondering vormt in de medische wereld.

Curieus taalgebruik (‘de afgelopen 1 jaar’), taal- en spelfouten, de voornaam Jucinda die volgens de Voornamenbank van het Meertens Instituut nauwelijks in Nederland voorkomt. Dus ik heb Jucinda’s advies opgevolgd: ik heb onderzoek gedaan.

Ik begon bij haar portretfoto. Zagen we hier werkelijk Jucinda? In dit geval gaf Tineye uitsluitsel. Meteen raak. Neen, de foto bleek het portret van een klinisch fysicus van het radiotherapiecentrum Maastro in Maastricht. Iemand met een heel andere naam.

Ik confronteerde Jucinda op Twitter met mijn bevinding. Binnen vijf minuten was ik geblokt én had ze haar profielfoto gewijzigd. Overigens nog steeds dezelfde foto van de Maastrichtse klinisch fysicus, maar nu online door een cartoonfilter gehaald.

De lezer zal begrijpen dat ik ook sterk twijfel of Jucinda werkelijk ‘Voormalige hoofd vaccinatie afdeling ziekenhuis Leiden’ is, maar dat heb ik maar niet verder onderzocht. Met deze ideeën over vaccinatie zat ze er misschien niet zo lekker…

Dat je twijfels hebt bij het nut van vaccineren: dat mag ieder voor zich weten. Je gaat weliswaar voorbij aan de uitkomsten van de wetenschap, maar het mag. Als je eerlijk en open voor die mening uitkomt, dan kun je misschien in gesprek. Ik ben blij dat ik, onze kinderen en kleinkinderen zijn gevaccineerd tegen ziekten die een paar generaties geleden nog de ronde deden. Polio en kinkhoest (etc.) zijn geen pretje. Pokken zijn wereldwijd uitgeroeid door vaccinatie.

Maar als je, zoals Jucinda, andermans portret moet stelen om je twitterbio gezag te laten uitstralen, dan zit je wat mij betreft op het verkeerde spoor. De oplossing van de coronacrisis komt echt geen stap dichterbij door dit soort anonieme toetsenbordridders.

(Het portret hierboven heb ik geblurd, het portretrecht van die klinisch fysicus is al genoeg geschonden door Jucinda…)

Share

De stuipen op het lijf

Ik schreef al eens eerder over een Groningse firma die een digitale adresgids exploiteert. De adresgids belt stelselmatig met nietsvermoedende bedrijven, met name in zorg en onderwijs. Ze gebruiken een belscript met een leugen dat ‘er eerder was afgezien van uitgebreid adverteren’, en of de gewone vermelding dus volstaat. Ik heb de firma vaak aan de telefoon gehad. Wie het bedrog niet doorheeft en op één of andere manier akkoord gaat met de ‘gewone vermelding’ zit vervolgens vast aan een wurgcontract van enkele jaren voor honderden euro’s in de maand, voor een waardeloze vermelding op een website.

Geen wonder dat deze adresgids z’n cliënten de stuipen op het lijf jaagt met deze werkwijze. De cliënten zien zich dan ook meer als gedupeerden. Ik ben in de omstandigheid dat ik wat ervaringen van anderen heb kunnen verzamelen.

Dat levert een interessante veronderstelling op.

Sommige cliënten zullen het maandbedrag betalen, lange jaren, vermoedelijk met zwaar de pest in.

Anderen gaan in verweer, voelen zich belazerd door de adresgids en weigeren betaling. De firma zet zijn eigen juristen erop. Eerst nog quasi-beleefd, maar als je langdurig vertikt te betalen dreigt de adresgids vervolgens met een rechtszaak en zet een procesadvocaat in, die de cliënt nogmaals de stuipen op het lijf probeert te jagen.

Maar, nu komt het.
De adresgids heeft er immers geen enkel belang bij dat zijn werkwijze bij acquisitie in een openbare rechtszitting aan de kaak wordt gesteld. Zéker niet als de gedaagde met getuigen op de proppen komt die zich allemaal misleid voelen door de adresgids. Want zo zou de werkelijke werkwijze, namelijk acquisitiefraude, in openbare jurisprudentie terecht kunnen komen en door iedereen zijn te googelen.

Dus wat gebeurt er?
De boze cliënt die lang en hard genoeg tegenspartelt krijgt een schikking aangeboden van de adresgids. ‘Uit coulance’. Misschien hoeven ze maar één jaar te betalen in plaats van drie of vijf jaar. Of de helft van het totale bedrag. Of een eenmalige afkoopsom voor ‘administratiekosten’.

De cliënt meent dat-ie voor een betrekkelijk overzichtelijk bedrag heeft kunnen ontsnappen uit de advertentiefuik die de adresgids bewust voor hem heeft uitgezet. En dat is natuurlijk waar; menig gedupeerde heeft er best wat voor over om voorgoed van de adresgids verlost te zijn, zonder gedoe van een rechtszaak.

Maar de adresgids voorkomt op deze manier dat z’n werkwijze publiekelijk aan de kaak wordt gesteld, want het komt niet tot een rechtszaak. De adresgids kan dus redelijk ongehinderd doorgaan met z’n praktijken. En harkt gaandeweg ook  nog heel wat geld binnen voor een tegenprestatie die geen naam mag hebben.

Zoals ik al zei: het is maar een veronderstelling, natuurlijk.

Misschien leest de adresgids dit verhaal ook. Ik noem de naam van de gids niet, want dat is smaad, zegt de adresgids. Maar als mijn veronderstelling niet zou kloppen, laat maar even weten. Jullie bevestigen daarmee natuurlijk wel meteen de misleidende werkwijze bij acquisitie, die ik eerder beschreef.

 

Share

Concordia

Wij hebben meer dan eens een bezoek gebracht aan de keramiekstad Boleslawiec in Polen. Het is een aardig Midden-Europees stadje. Het lag tot 1945 op Duits grondgebied; het heette toen Bunzlau. Na 1945 is de Duitse bevolking verdreven en kwamen er Poolse inwoners in hun plaats. Daarmee kwam geen einde aan de eeuwenoude keramiektraditie van het plaatsje; die werd door de nieuwe inwoners vrij snel overgenomen, met dezelfde werkwijzen en kleurrijke motieven. In de omgeving wordt zeer geschikte pottenbakkersklei aangetroffen, vandaar dus.

Maar over het fraaie handbeschilderde keramiek ga ik het niet hebben.

Tijdens een wandeling door het stadje viel mijn oog op een oude fabriek met het opschrift  ‘Concordia’. Ik vond het er interessant uitzien. Op internet is veel te vinden. Gebouwd in 1871, door de heer Samson Woller. Een kloek gebouw met een klokkentoren. Een textielfabriek die in zijn hoogtijdagen in het interbellum duizend arbeiders aan het werk had. ‘Concordia Spinnerei und Weberei’.

Nu vervallen, kapotte ramen. Een verroest spoor naar een overwoekerd laadperron. Er komt echt nooit meer een trein, want er is later een soort bijgebouwtje over de rails gezet. Ik heb een zwak voor dit soort gebouwen. Vergane glorie. Een gebouw om zwartwitfoto’s van te maken.

Concentratiekamp

Zo’n gebouw waarvan je kunt zeggen ‘als muren toch eens kunnen spreken’. En inderdaad. Want het is haast niet voor te stellen hoe uitbreid in de Tweede Wereldoorlog het netwerk van concentratiekampen en werkkampen was. Van 2 oktober 1944 tot 11 februari 1945 waren de derde en vijfde verdieping van deze textielkolos ingericht als concentratiekamp, een subkamp van Gross-Rosen. Het was een werkkamp, waar honderden gevangenen vliegtuigonderdelen maakten, met name vleugels voor de Focke-Wulf 190. De gevangenen werden daarna overgebracht naar kamp Mittelbau en vervolgens naar Bergen Belsen. Ze werden er bevrijd op 15 april 1945.

Een filmpje op YouTube, in 2016 opgenomen door een aantal urban explorers,  suggereert dat het gebouw nu voor een groot deel leeg staat. Maar toen wij er op 9 september 2020  langsliepen, was op de benedenetage bij het laadperron licht en activiteit. Zo te horen een weefgetouw. En er hing een bordje dat ergens in de hoek van de binnenplaats een winkel in het plaatselijke aardewerk gevestigd was.

Concordia. Een oud gebouw waar je misschien achteloos aan voorbij loopt. En waar je best even bij stil mag staan.

Share

Tastbare geschiedenis

Wij waren twee weken op vakantie, van eind augustus tot midden-september. Stedentrip Midden-Europa, in landen die vroeger achter het IJzeren Gordijn lagen. We hadden het leuk, het weer werkte gemiddeld genomen mee en omdat Duitsland en Polen geen uitzonderlijk coronarisico opleveren durfden we het (met mondkapje in winkels en musea) wel aan.

Tussen Nederland en Krakau ligt een stukje Europa dat de laatste 80 jaar het nodige voor zijn kiezen heeft gekregen.

Dresden is in 1945 door geallieerde bommenwerpers volkomen van de kaart geveegd. Daar zie je nu weinig meer van. De barokke stad is na de oorlog met grote zorg in oude luister hersteld. Eén van de laatste huzarenstukjes: de herbouw van de Frauenkirche, die jarenlang als ruïne (‘Mahnmal’) in de binnenstad heeft gestaan. Bij de herbouw is een deel van de oude stenen herbruikt (je herkent ze aan de donkere kleur). Naast de kerk staat een reusachtige, vrij vormloze steenklomp. Het  laatste stukje ruïne, zeg maar. Een metalen schildje maakt duidelijk dat dit ooit een stuk was van de originele koepel van de kerk.

De aangrijpende oorlogsfilm ‘Schindler’s List’ speelt zich goeddeels af in een industriewijk in Krakau. De fabriek van Oskar Schindler, waar hij velen van de vernietigingskampen redde, staat er nog. Na de oorlog werd er telecommunicatie-apparatuur gemaakt, nu is het een museum, gewijd aan de Nazi-bezetting van Krakau. Dat het vrij onaanzienlijke fabrieksgebouw nu museum is, is ongetwijfeld mede geïnspireerd door de film. Geen museum waar je blij van wordt, wel leerzaam.

Auschwitz, niet ver van Krakau, hebben we overgeslagen. De indruk die we er zo’n 25 jaar geleden opdeden was verpletterend genoeg.

Share

Wat een land

In Nederland mag je de meest ongelooflijke kletskoek vrijelijk uiten. Je mag de mening huldigen dat het hier een kloteland is, waar je niks mag zeggen en waar de media er een potje van maken. De bevolking wordt gekneveld en uitgemergeld door de regering (die na democratische verkiezingen tot stand is gekomen, dat dan weer wel). Je mag dat allemaal zeggen en je krijgt hooguit tegenspraak, maar meer niet.

In werkelijkheid hebben we een van de fijnste landen van de wereld en zitten we jaar in jaar uit in de wereldtop op het vlak van:

Natuurlijk, ik heb ook zo mijn ideeën hoe onze overheid bepaalde zaken anders zou kunnen aanpakken en er is van tijd tot tijd reden voor zeer terechte kritiek. Nederlanders zijn pas gelukkig als ze kunnen mopperen, vermoed ik. Een dag niet gemopperd is een dag niet geleefd.

[Foto: Opsterlandse Compagnonsvaart, bij Wijnjeterpvallaat, eigen foto.]

Share

Een digitale adresgids

Via mijn website deel ik vaker mijn zieleroerselen over acquisitiefraude. Want het zit me dwars. En het druist tegen mijn rechtvaardigheidsgevoel in.

Ik heb het al zo’n tien jaar, met tussenpozen, aan de stok met een specifieke digitale adresgids in de provincie Groningen. De adresgids richt zich vooral op de semi-publieke sector, zoals onderwijs en zorg. De digitale adresgids gebruikt een belscript dat heel sterk lijkt op dit gesprek van een andere ‘aanbieder’.

Even een voorbeeld van een cold calling acquisitiegesprek van déze digitale adresgids: “Hallo. Ik bel u inzake uw deelname in de [naam adresgids *)]. We zijn namelijk bezig met de update voor de komende periode en tot op heden hebben jullie afgezien van uitgebreid adverteren. (…) Dus als er geen animo ontstaan is voor uitgebreid adverteren is de standaardvermelding doorgaans voldoende.”

Duizenden

Een aloude truc: je organisatie stond helemaal niet in de gids, er is dus ook geen sprake van een update of een oude of nieuwe periode. Maar de adresgids suggereert een bestaande relatie, er wordt gesuggereerd dat je eerder niet wilde adverteren, en dat een standaardvermelding voldoende is. Zo’n standaardvermelding kost bij deze adresgids bijna 200 euro. Per maand. Looptijd 36 maanden. Dus totaal vele duizenden euro’s, die organisaties in de semi-publieke sector veel beter aan hun maatschappelijke taak kunnen besteden.

De adresgids heeft een slimme manier bedacht om digitaal akkoord te gaan met de offerte. Degenen die akkoord gaan, hebben doorgaans pas achteraf in de gaten dat ze er zijn ingeluisd voor een groot bedrag. Maar ja: digitaal akkoord gaan is óók een overeenkomst. Zelfs als, bijvoorbeeld, een stagiaire onbedoeld akkoord geeft. De adresgids weet zich vervolgens vreemd genoeg helemaal niets meer te herinneren van het allereerste telefoongesprek waarmee je op het verkeerde been bent gezet, en waarin niets is gezegd over de looptijd, en helemáál niets over het totaalbedrag van de ‘aanbieding’. Je bent akkoord gegaan met je vermelding en je zult betalen.

Addertje

Mensen die in de semi-publieke sector werken zijn vaak mensgericht en vriendelijk van aard, en niet gauw geneigd om addertjes onder het gras te zoeken bij zo’n schijnbaar onschuldig telefoongesprek over een vermelding in een adresgids. En ze zijn vaak druk. En dus een gemakkelijke prooi voor dit soort firma’s.

Het is geen wonder dat ‘klanten’ die de rekening krijgen en zich realiseren dat ze bedrogen zijn, nog wel eens verschrikkelijk boos kunnen worden op de adresgids. Maar wie in de openbaarheid zijn gevoelens uit over deze werkwijze, heeft al gauw een jurist achter zich aan. “U dient zich op elke wijze te onthouden van publiek schadelijke uitingen, mede gezien u hiermee onterecht de reputatie van [naam adresgids] aantast, wat onrechtmatig is.” Een boze klant die onlangs zijn ervaringen deelde op social media, kreeg een briesende advocaat aan de telefoon en moest de ervaringen met de gids van het internet verwijderen. Want anders zou een kort geding volgen.

Hardhandig

Welnu: de gids in kwestie hanteert al ongeveer tien jaar met succes deze werkwijze met dit belscript, dat trouwens gebruikt wordt door bijna alle misleidende ‘adresgidsen’ in de provincie Groningen. Kritische geluiden aan het adres van de firma worden hardhandig de kop ingedrukt door een handige jurist.

Nu is acquisitiefraude strafbaar, maar met een grote bek en intimidatie komt deze tak van bedrijvigheid nog steeds heel ver. Vooral kleinere organisaties in de semi-publieke sector lijken slachtoffer te worden. En je moet als organisatie nog steeds verdomd goed op je tellen passen als iemand belt over de ‘update van je vermelding’.

En daar word ik dus heel boos om.

Wat kun je doen?

De firma probeert het niet vaak meer bij de organisatie waar ik werk. Hoe komt dat? Door een stevige brief te sturen (voorbeeldtekst hier) draai je de rollen om. Het is te zot voor woorden dat het nodig is, maar het is wel effectief. En doe uiteraard melding bij de Fraudehelpdesk en aangifte bij de politie. De rechter heeft in ons land natuurlijk het laatste woord, maar ik heb zo’n idee dat de werkwijze van de adresgids strafbaar zou kunnen zijn.

*) Waarom geen naam en rugnummer van de adresgids? Ik heb natuurlijk niet veel zin in juridisch gedonderjaag met ‘smaad’ en zo. Door de naam níet te noemen geef ik de juristen van de adresgids het nakijken. Want, mócht de adresgids dit lezen, zich herkennen in de hierboven beschreven werkwijze en verhaal komen halen, dan erkent de adresgids daarmee volautomatisch, impliciet, dat dit hun reguliere manier van werken is. En dat feit proberen ze nu juist zo goed mogelijk te verdoezelen.


[Noot: De cursieve tekstgedeelten zijn letterlijke citaten, afkomstig uit resp. een acquisitiegesprek en een e-mail van de adresgids. Deze tekstgedeelten zijn op enkele ondergeschikte punten licht geredigeerd.]

[Foto: Nijverheid in Oost-Groningen. Deze voormalige steenfabriek bij Appingedam staat verder volkomen los van dit verhaal. Eigen foto.]

Share

Malta en virus

Trouwe volgers van dit blog (zouden ze bestaan?) zijn gewend dat ik van tijd tot tijd verslag doe van reisjes en vakanties. Onze belevenissen op het eiland Malta zijn er bijna bij ingeschoten.

Dat kwam door het coronavirus.

Malta is mooi; we hadden van 4-14 maart 2020 een fijn appartement in het pittoreske dorpje Marsaxlokk en op Malta is genoeg te zien en te beleven voor de gemiddelde toerist.

Maar ja. Dat virus.

Bij aankomst op de luchthaven werden we al geconfronteerd met medewerkers met een warmtecamera. Of we geen koorts hadden. Buschauffeurs, althans sommige, verborgen hun gezicht achter een mondneusmasker, of, in een enkel geval, een bivakmuts.

We hebben niettemin genoten. Immens oude megalithische tempelcomplexen, ter plekke aangekondigd als ‘het oudste gebouw ter wereld’ – wat niet waar was, maar toch van een indrukwekkende ouderdom. Lekker gewandeld, een mooi tochtje gemaakt naar buureiland Gozo. Ons verbaasd: alle taxi’s hebben de letters ‘Taxi’ op het nummerbord en de bussen hebben ‘Bus’. Mooie musea, indrukwekkende kerken. Met als bizar hoogtepunt de plaatselijke St. Lucia, die in de kathedraal van Gozo fraai gekleed in een reliekschrijn ter verering ligt. Via een venster in haar kleding ter plekke van haar hart laat ze onomstotelijk zien dat ze dood is. Mooie kliffen, blauwe zeeën, wuivende palmen, imposante verdedigingswerken. (Malta is een aaneenschakeling van forten, verdedigbare citadellen, redouten, verdedigingsmuren, bolwerken en dergelijke. De stad Valletta heeft een zeldzame hoeveelheid oorlogsmonumenten.) Dat het ooit een Britse kolonie was is nog goed te zien aan rode telefooncellen, rode brievenbussen, ingewikkelde stopcontacten en linksrijdend verkeer. En je kunt met Engels overal terecht.

En dat virus?

De berichten uit Nederland begonnen in steeds mindere mate vrolijk te stemmen. En verder? Nou, bijvoorbeeld… In Marsaxlokk is elke dag een kleine toeristenmarkt. Opeens was die markt weg. Gesloten winkels met een briefje ‘wegens corona…’ op de deur. Bange buschauffeurs die amper je geld wilden aanpakken. Het voelde een beetje onnatuurlijk allemaal. We waren blij dat we weer terug waren. Anderhalve week na onze thuiskomst was vliegen op Malta al niet meer mogelijk.

Na terugkeer bleek Nederland na tien dagen vakantie flink veranderd. Daarover misschien een andere keer.

Gelukkig, er zijn foto’s!

(En geheel terzijde: ik heb ook de collectie foto’s van lelijke toeristentreintjes weer mooi kunnen aanvullen!)

Share